Chrapanie stanowi bardzo powszechną, zasadniczo niepożądaną postać zaburzeń oddychania podczas snu. Do występowania chrapania może przyczynić się kilka czynników, w tym przekrwienie błony śluzowej nosa, budowa anatomiczna jamy ustnej pacjenta, otyłość, stosowanie środków nasennych i innych leków, palenie, spożywanie alkoholu. Do chrapania dochodzi przy fizycznym zablokowaniu przepływu powietrza przez usta i nos. Efekt ten może być spowodowany wieloma czynnikami, w tym zablokowaniem przewodów nosowych w sezonie sprzyjającym alergii, stanem zapalnym zatok, deformacjami (jak np. skrzywienie przegrody nosowej, polipy w nosie), słabym napięciem mięśniowym gardła i języka, przerostem tkanek w gardle, powiększeniem migdałków, w tym migdałka gardłowego, długim podniebieniem miękkim lub języczkiem.
Osoby chrapiące cierpią też dość często na obturacyjny bezdech senny, czyli bezdech spowodowany wielokrotnym zamykaniem się górnych dróg oddechowych podczas snu. Podczas epizodu bezdechu pacjent oddycha z trudem, z koniecznością przywracania oddechu, co często wiąże się z budzeniem się i przerywanym snem. Do objawów bezdechu sennego zalicza się wybudzanie, chrapanie, krztuszenie się, refluks przełykowy, moczenie nocne i silne poty. Liczne badania potwierdziły, że zespół obturacyjnego bezdechu sennego znacząco podwyższa ryzyko udaru lub zgonu z innej przyczyny, który to wzrost ryzyka jest niezależny od innych czynników ryzyka, takich jak nadciśnienie.
Wielu pacjentów cierpiących z powodu chrapania i bezdechu sennego doświadcza senności w ciągu dnia, porannych bólów głowy, zachowań automatycznych, wahań nastroju, zaburzeń funkcji seksualnych, a nawet zaników pamięci krótkotrwałej i omamów pochodzenia sennego. Już same te objawy stanowią wystarczający powód do skonsultowania się z lekarzem, gdy natomiast występują łącznie z nadciśnieniem, wynikające stąd zagrożenia dla zdrowia pacjenta wymagają oceny przez lekarza.